Avatar - recenzja mocno osobista

Dziś będzie trochę inaczej, niż zwykle, bo pozwolę się unieść prądowi popkultury i napiszę o nowości. Wybrałem się wczoraj do kina. Zasadniczo miałem zamiar obejrzeć "Wolfmana", ale okazało się, że wchodzi do kin dopiero za tydzień, więc wybrałem się na "Avatara". Kupiłem bilet na seans 3D, popcorn, colę i postanowiłem skonfrontować oczekiwania, opinie i recenzję z filmem.

Audio
Efekty dźwiękowe grają role tylko w początkowej części filmu, kiedy mają zobrazować natłok istot żyjących w dżungli, potem schodzą na plan dalszy. Muzyka Jamesa Hornera przypomina jego dokonania z "Apocalypto", ale także nawiązuje do "Króla Lwa", "Pocahontas", a niekiedy "Braveheart". Ma przy tym coś wspólnego ze scenariuszem: jest miksem najlepszych elementów, jakie znalazły się tam, połączonych w jedno tutaj. Choć z początku wydawał mi się odtwórcza, to teraz, kiedy jej słucha, wiem że jest urokliwa i mi się podoba. Po prostu, bez ocen w stylu: Inspirująca, odkrywcza, wymagająca. Nie, najzwyczajniej w świecie podoba mi się i przywołuje miłe wspomnienia.

Wideo
Po to powstał "Avatar", że zaprezentować możliwości 3D. Dziwna rzecz, wydawało mi się, że nakręcono film tak, aby nie było trzeba nosić okularów na nosie. Okazało się, że byłem w błędzie. Skoro musimy je zakładać, to rewolucja nie jest taką już rewolucją, pamiętam, że w pewnym fragmencie któregoś "Koszmaru z Ulicy Wiązów" też trzeba było. Pierwszy film trójwymiarowy za o widziałem w Domu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w kinie "Oka" ze 20 lat temu...
Czego brakowało tamtym produkcjom to jakość efektów specjalnych, bogactwo i rozmach krajobrazów. Cameron opiera się tu na dwóch rzeczach: ferii świateł i kolorów, które oszałamiają, urzekają i sprawiają, że człowiek nie wie, na co patrzeć. Jedną scenę mógłbym analizować dniami, ale jestem człowiekiem, który uwielbia światła, kolory i cienie. Drugi element, na którym opiera się niesamowitość obrazu, wzmocniona technologią 3D, to perspektywa, przestrzeń i odległości. Nawet las jest tytaniczny, wielopoziomowy, wszystko jest wysokie i rozłożyste. To odpowiedź na tęsknotę człowieka stłamszonego w mieście, wprasowanego w biurko i fotel oraz małe mieszkanko. "Avatar" zachwyca bogactwem i rozmachem, ale tego można się było spodziewać, prawda?

Fabuła
Fabuła "Avatara" jest podobna do muzyki Hornera, składa się z elementów, które już gdzieś były, wyróżniały się i zostały połączone w jedno. Słyszałem zarzuty, że to "Pocahontas" w kosmosie, że film zżyna z "Apocalypto", znajdzie się elementy z innych filmów Camerona: "Terminatora", "Aliens", są fragmenty "Ostatniego Mohikanina", "Braveheart". Czego ludzie nie dostrzegają, to tego jak zostały wymieszane i jak razem współgrają. Fabuła "Avatara" nie tworzy nic nowego, ale podobno od greckiej komedii i tragedii nie stworzono nic nowego. Nie wiem, czego spodziewali się ci, którzy narzekają na fabułę, ja nie miałem tak wyśrubowanych oczekiwań. Zresztą, istnieje piękno w klasycznych opowieściach, opowiedzianych na trochę inna modłę.

Przekaz
Nienawidzę nadinterpretacji recenzenckich. Według nich "Obcy - 8 Pasażer Nostromo" to film o strachu komunistyczną infiltracją, "Władca Pierścieni" to ostrzeżenie przed Nazizmem i industrializacją, a "Mucha" to film o pragnieniu powrotu do łona matki. Autentyk, to fragmenty zasłyszanych, przeczytanych recenzji. Można traktować "Avatara" jako alegorię do cywilizacji przemysłowej i jej nieuniknionego losu, próbę rozliczenia z destrukcji kultur Mezoamryki i dewastacji środowiska naturalnego. Można, ale to będzie niepotrzebny zabieg.

Dla mnie to film o nowym życiu i drugiej szansie. O miłości, która nie zna granic. O pięknym świecie, który jest w stanie otrząsnąć się z ludzkiego robactwa. To podróż przez niebotyczne góry i tętniącą życiem dżunglę, fantastyczna kraina, odzyskany Ogród Edenu.

Zawsze znajduję coś dla siebie i "Avatarze" było tak samo. Motyw życia w innym ciele, w innym świecie, życia równoległego, jest dla mnie nieodmiennie fascynujący. To casus Krain Snów HLP-a, czy Lorda Dunsany'ego. Tylko że u tego pierwszego Randolph Carter wraca do Nowej Anglii, porzucająć wspaniałe i fantastyczne królestwa. Ja bym tego nie zrobił. Bohater "Avatara" też.

Podsumowanie
"Avatar" to piękny film. Cameron odwołuje się w nim do emocji, do barw, dźwięków i przestrzenii. 3D było potrzebne aby wzmocnić te elementy, ale i bez niego film jest cudowny graficznie. Co mówi o jego pięknie, to przesłanie, motyw trudnej miłości, piękna natury i tego, że można zdobyć drugą szansę. Można wkroczyć w inne krainy i uciec od tego świata. Na zawsze.

======
Nie piszę w tej recenzji o wszystkim, bo ten blog nie jest miejscem wynurzeń osobistych, czy emocjonalnych. Niemniej, dla mnie "Avatar" był katharsis, przeżyciem, nie tylko trzema godzinami w kinie.
Proszę, uszanujcie to.