Descent

Descent to gra planszowa, którą wydała firma Fantasy Flight Games. Zalicza się do tej samej kategorii, co Warhammer Quest czy HeroQuest, a więc pseudo-fabularnych planszówek, rozgrywających się w podziemiach, które penetrowane są przez śmiałków. Lochy są generowane losowo lub określane scenariuszem, a jeden z graczy przejmuje na siebie też rolę ich Mistrza. Z racji tego założenia poszczególne odcinki labiryntu są przystosowane do wielokrotnego łączenia i mogą za każdym razem posłużyć za inne lochy. Postaci bohaterów i ich przeciwników reprezentowane są przez plastykowe figurki. Celem graczy jest wspólne przebycie całego labiryntu, zabicie potworów, wykonanie misji i zdobycie punktów doświadczenia oraz skarbów. Co by nie mówić, te gry to nic innego jak RPG z czasów początków gier fabularnych, z tym że bardziej położono nacisk na zasady, a mniejszy na odgrywanie ról.

W przypadku Warhammer Questa oprócz zasad walki i odkrywania podziemi wprowadzono także reguły dotyczące podroży do miasta, następujących podczas niej wydarzeń oraz przygód w samym osiedlu. Z założenia były jednak one dość sztywne i sztuczne, co bynajmniej nie ujmowało im uroku.

Descent bardzo dokładnie wpisuje się w tę kategorię i w zasadzie nie oferował w swojej podstawowej wersji niczego nowego, oprócz mechaniki rozstrzygania walki. Co by wiele nie mówić, oprócz ogromnego pudełka, wypełnionego figurkami, nie prezentował dla mnie niczego szczególnego. Ba, odstręczały mnie od niego zasady, a już w szczególności to, że nie bohater gracza nie bł w stanie zginąć. Kiedy padał martwy, teleportował się do miasta i tam wracał do życia. Komputerówka w czystym wydaniu.

Rozgrywka jest dosyć szybka, zwłaszcza, kiedy opanuje się odczytywanie wyników z dość dziwnych kostek. W przeciwieństwie do WhQ nie natrafia się na stosy i hordy potworów, jest ich mniej ale za to są twardsze. Lochy składają się z reguły z trzech
poziomów, których pokonanie zajmuje około pięciu godzin gry. W wersji podstawowej można się bawić przez wiele gier i nie poczuć znudzenia, pod warunkiem że człowiek lubi takie gry.

Zalety
+ proste zasady
+ świat, współdzielony z Runeboundem
+ gra toczy się szybciej i łatwiej, niż w porównaniu do Warhammer Questa
+ duża ilość kolorowych znaczników, kart, ciekawych kostek

Wady
- komputerowość rozgrywki
- bardziej planszówka, niż RPG
- niezbyt wyraźna plansza