Eksperyment z modułem cz.3

Pracy nad ułożeniem modułu jest sporo, ale to dobrze, zwłaszcza, że materiału przybywa. Ukończyłem już w zasadzie 90% tabel, dzięki którym można wygenerować "rodzinną" osadę bohaterów i oparłem się pokusie tworzenia kilku potworów. W pewnym momencie przyszedł mi do głowy pomysł, aby tabelę spotkań losowych w lesie podzielić na trzy pod-kategorie: obrzeża, głębie i matecznik, ale nie wiem, czy nie jest to zbyt duża komplikacja. Pomysł w zasadzie odrzuciłem, choć teraz, kiedy o nim piszę, wydaje się być taki nęcący...

Wracając do rzeczy, losowe określenie miejscowości rodzinnej jest już prawie gotowe, potrzebuję tylko dość obszernej tabeli plotek. Mają być cztery, po jednej na każdy tydzień miesiąca (patrząc z perspektywy ziemskiego kalendarza). Skonstruować ją chcę z mniejszych modułów, aby później móc je wymieniać pomiędzy sobą, dzięki czemu będzie więcej możliwości i informacji dla graczy. Jeżeli dodać losowy sposób określania prawdy/fałszu, może dojść do zabawnej sytuacji, kiedy raz niesprawdzona plotka wróci i okaże się jak najbardziej rzeczywista.

Nie wiem, czy jasno wyraziłem, co chce uzyskać za pomocą modułu. Otóż marzy mi się narzędzie, za pomocą którego będzie można wiele razy prowadzić przygody, rozgrywające się w tej samej okolicy, które będą jednak rożne i odmienne od siebie. Co więcej, jako że zajmuje się RPG już od lat, mam poczucie, jakby moje przygody biegły wzdłuż pewnych bliskich mi schematów i nie były zaskakujące. Na koniec, lubię być zaskakiwany podczas prowadzenia, a dopasowanie kilku losowych, czasami sprzecznych, elementów jest ciekawą forma gimnastyki myślowej.

Póki co, wstęp do Modułu P-1 "Mgły Evingici".

EVINGICA to wyspa, położona na Zachodnim Morzu Sztormów. Od głównego kontynentu dzieli ją kilka dni spokojnej żeglugi, ale wody rzadko kiedy są łaskawe, aby podróż obyła się bez szkwału. Wybrzeża wyspy są zdradliwe, pełne mielizn, ukrytych zatoczek i odłamków skalnych, zdolnych rozpruć dno każdego okrętu.

Rdzenni mieszkańcy Lumi zostali zepchnięci na niegościnne wrzosowiska około sześciuset lat temu, kiedy wyspę skolonizowały plemiona Keltów, migrujących z kontynentu pod naporem bardziej wojowniczych sąsiadów. Przez około trzysta lat żyli oni spokojnie, uprawiając ziemię, wypasając bydło, łowiąc ryby, wypalając torf i wojując między sobą. Keltowie nie interesowali się światem zewnętrznym, uważając że ich pobratymcy w Dawnej Ojczyźnie zostali wybici do nogi. Stąd żaden z wodzów nie zdawał sobie sprawy z tego, że za morzem zrodziła się nowa potęga, zwana Wielkim Królestwem. Wielkie Królestwo rozprzestrzeniło się po lądach, a obute w sandały stopy jego legionistów w końcu dotknęły plaż Evingici. Po krótkiej wojnie, w której wykorzystano niesnaski keltyckich plemion, wyspa została opanowana, nie licząc jej północnej cześć, gdzie na wrzosowiskach wegetowali Lumi.

Evingica była cenna zdobyczą, głównie za sprawą złóż żelaza, cyny, twardego drewna, świetnie nadającego się na maszty galer oraz torfu i trufli. Panowanie Wielkiego Królestwa przyniosło mieszkańcom wyspy pismo, matematykę, sztukę architektury, rzemiosła oraz wiele dóbr kultury. W ciągu trzech pokoleń mieszkańcy Evingici z barbarzyńców stali się obywatelami świata. Trzysta lat pod rządami Królów odcisnęło trwałe piętno na mentalności mieszkańców wyspy oraz na niej samej: tam gdzie niegdyś wiły się wydeptywane przez zwierzęta ścieżki, pojawiły się bite drogi, oświetlone magicznymi latarniami, wsie zamieniono w eleganckie, czyste miasteczka z kanalizacją, a chałupy przeobraziły się w wille. Wielkie Królestwo nadało prawo i broniło swych poddanych przed najazdami Lumi.

Mieszkańcy wyspy, a także jej zarządcy niewiele interesowali się tym, co się działo w wielkim Królestwie. żaden z nich nie przeczuwał kłopotów, dlatego decyzja Króla o wycofaniu legionów z wyspy spotkała się z niedowierzaniem, strachem i obawą. Pierwsze lato po odpłynięciu wojsk Króla spłynęło krwią, gdy plemiona Lumi dokonały najazdu na nieufortyfikowane miasta, wsie składające się z porozrzucanych willi, które zamieszkiwali poeci, rzeźbiarze, prawnicy i rolnicy. Ci, którzy przeżyli, szybko pojęli lekcję.

Od wycofania legionów minęły dwa pokolenia, a zdobycze cywilizacji zostały prawie całkowicie utracone. Keltowie żyją obecnie we wsiach otoczonych palisadami, których bramy zamykane są na noc, a na obcych spogląda się z nieufnością. System prawny nadal działa, ale nie obejmuje swoją jurysdykcją całej krainy, a tylko osady, nie rozciągając się dalej. W lasach grasują zwierzęta i potwory, z tajemniczych wysp na północy przypływają smocze łodzie bugbearów. Podróże stały się niebezpieczne, a każdy kto zejdzie z wytyczonego szlaku może być pewien, że natrafi na kłopoty. Co gorsza, magiczne lampy oświetlające trakty, które mają właściwość odstraszania zwierząt i potworów, zaczynają gasnąć.

ZZA ekranu Mistrza Gry
Jak się z pewnością domyśleliście, Evingica to Brytania po wycofaniu się z niej Legionów Rzymskich. Zawsze fascynowało mnie to, jak jej mieszkańcy czepiali się tradycji romańskich, nawet kiedy zalewały ich fal barbarzyństwa, a chrześcijaństwo maszerowało przez Wyspy. polecam arturiańską trylogię Bernarda Cornwella.

Lumi to wariacja na temat Piktów. (Piktowie nazywani byli tak od tatuaży, więc pozwoliłem sobie pict, zamienić na illumination, stąd Lumi).

Keltowie to Celtowie.

Drogi przecinające Evingicę wytyczono wzdłuż naturalnych szlaków, a te zostały obrane przez zwierzęta, które wyczuwały zbawienna energię ley lines. stąd magiczne lampy, które w nocy oświetlają trakty i ich działanie. To również mój "uśmieszek" w kierunku World of Warcraft, którego trakty mnie urzekły.

Być może historia wyspy sięgająca jakiś sześciuset lat wyda się bardzo krótka, zwłaszcza ludziom przyzwyczajonym do wielotysięcznych dziejów, ale pragnę zauważyć, że w przyszłym roku będziemy mieli sześćsetną rocznicą Bitwy pod Grunwaldem. to ogromny szmat czasu. O tym, co się wtedy działo wiemy tylko dlatego, że kultura piśmiennicza była już wysoko rozwinięta, a na horyzoncie majaczyło już widmo prasy drukarskiej.