Bohaterowie ruszyli na zachód, chcąc przedrzeć się przez dżunglę i znaleźć wytchnienie pośród bezmiaru Hinterlands. Szlak doprowadził ich jednak do szerokiej rozpadliny. Ruszyli więc wzdłuż kanionu na dnie którego płynęła rwąca rzeka, kierując się na północ. Bohaterowie przypuszczali, że u źródła szczelina się zwęzi i będą mogli ją bezpiecznie przekroczyć.
W pewnym momencie drużyna trafiła na przewężenie, przez które na dodatek przerzucony był pień zwalonego drzewa. Bohaterowie ucieszyli się widząc, że los zesłał im kładkę, jednak doświadczenie wzięło górę nad euforią i zaczęli wyglądać zagrożenia. A takowe kryło się w gąszczu po drugiej stronie pod postacią pokracznie skurczonej istoty. Bohaterowie jeszcze chcieli z nią pertraktować, ale oszczepy w jej dłoniach powiedziały im, że nie zaczaiła się ona aby rozmawiać, a polować.
Castri zaszarżował jako pierwszy. Elf był gibki i zręczny, dlatego przemknął po pniu i rzucił się na wroga, biorąc go z zaskoczenia. Jego ataki wsparł Shikkir i we dwóch zepchnęli napastnika z klifu. Jak się okazało był to gith i nie pozostawał sam. Wkrótce do starcia dołączyli członkowie jego stada i rozpętała się jatka. Walka była bardzo trudna: przeciwników wyroiło się mrowie. Co gorsza, spora część walki przebiegła na zawalonym pniu,a githy nie dość że potrafiły się teleportować, to posiadały zdolność odpychania przeciwników... o czym przekonał się Castri. Elf został zepchnięty z klifu i runął do rwącej rzeki. I zginął...
Starcie obróciło się wyjątkowo na niekorzyść bohaterów, mimo tego, że pod koniec włączył się doń Yuka. Bohaterowie padali jeden po drugim i kiedy wydawało się, że to koniec, sytuacja złej obróciła się w jeszcze gorszą. Podczas walki bohaterowie nie zauważyli pewnych subtelnych zmian w otoczeniu. Krajobraz stawał się coraz bardziej nierealny i dziwaczny. Bohaterowie nie zdawali sobie sprawy, że wkroczyli na tereny graniczne między Krainą w Wietrze, a Athasem, obszar snów.
Kiedy starcie miało się już zakończyć śmiercią bohaterów ich osłabienie wykorzystał ktoś jeszcze. Spomiędzy zasłony liści, z jasnego nieba runęła na nich burza. Dobrze znany, złowieszczy, czarny tuman, chmura wirującego obsydianu. Gdy obłok się rozwiał, wszyscy stali znowu na pustyni, ale takiej wyśnionej, nierealnej, jak z podróży snów, a przed bohaterami pojawiła się postać Kroczącego przez Pustkowia...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz