"Kroniki Doliny Nentir - Skraj Północy" cz. 9

Przepowiednie jasnowidzów snute po fakcie są zaskakująco trafne. Wszelkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że nie powinniśmy grać. Najpierw Smartfox nie wiedział czy będzie w stanie stawić się na sesji, potem miał kłopoty z dźwiękiem. Gobla pojechał myć auto, a całe spotkanie rozpoczęło się z ogromnym opóźnieniem. Ale skutecznie zignorowaliśmy ostrzeżenia. Kiedy w końcu, po godzinie udało nam się zebrać we trójkę (Idril, Smartfox i Tess), zaczęliśmy przypominać sobie, co się działo sesję wcześniej. Potem ruszyliśmy z sesją.


Drużyna przenocowała w Winterhaven i zaczęła rozważać, co robić dalej. Żadne bezpośrednie zadanie nie wisiało bohaterom nad głowami, dlatego jęli rozważać, w jakie tarapaty wdać się z braku zajęcia. Przez jakiś czas Awer i Bedwyn zastanawiali się nad podróżą do Mistwatch i "zmierzeniem" z kapitanem Buchotltzem, ale z jakiegoś powodu wybrali podróż do Fallcrest. Zapewne miała w tym swój udział Nalia, która chciała odwiedzić rodzinne strony. Z opuszczenia Winterhaven rad był Bedwyn, którego szczególnie drażnił hałas miasta i smród z roztapiającej się zawartości rynsztoków.

Drużyna rankiem opuściła miasto, żegnając się ze strażnikami (którzy zaczęli ich kojarzyć jako towarzyszy Awera w samotnej walce z potworami i występkiem). Kierując się wzdłuż Królewskiego Szlaku, bohaterowi dotarli do Wrzosowisk Gardbury. Bohaterowie postanowili odwiedzić ruiny Opactwa Gardmore, słynnego z tego, że onegdaj rezydował w nim zakon rycerski, strzegący jakiegoś potężnego artefaktu. Rycerze i paladyni zostali wybici do nogi w ciągu jednej nocy, a podczas pełni księżyca ich duchy snuły się pośród zgliszczy. Jao że zbliżała się ta faza księżyca, drużyna postanowiła sprawdzić, czy ludzie plotą bzdury, czy też mówią prawdę.

Zanim jednak bohaterowie dotarli do ruin, po drodze napotkali oddział wojskowych. Było ich dziesięciu, w tym trzech konnych. Odziani w pancerze, czarne płaszcze i hełmy podążali w przeciwną stronę. Na widok drużyny dwóch jeźdźców wysforowało się do przodu i przywitało. Dowódca przedstawił się jako Pelka z Żelazne Kręgu i zaczął wypytywać o okolicę, drogę do Winterhaven i pobliskie osady. Bohaterowie wiedzieli, że Żelazny Krąg to grupa najemników, sformowana na bazie jakiejś religii, która zeszłej wiosny opanowała okolice Harkenwold i wprowadziła tam rządy Żelaznej, nomen omen, ręki. Bedwyn przeczuwał że pod postacią misji dyplomatycznej najemnicy mają dokonać rekonesansu, dlatego próbował ich skierować na tereny, gdzie mogły ich spotkać... przygody. Niestety, prawdomówny i rycerski jak zwykle Awer z kolei próbował ich jednocześnie ostrzegać przed niebezpieczeństwami.

Tak czy inaczej, obydwie strony rozstały się w pokoju i podążyły w swoim kierunku. Bohaterowie o zmroku rozbili obóz niedaleko odnogi traktu, która prowadziła do Opctwa. Nalia i Awer czuli się nienajlepiej, jakby chwytało ich jakieś przeziębienie, Bedwyn za to tryskał zdrowiem. Zaoferował więc, że potrzyma wartę przez całą noc. Kiedy przyjaciele poszli spać, dorzucił drew do ognia i zaczął pilnować. Około północy jego uszu doszły odgłosy walki, dobiegające z zagajnika. Chwile później nocny wiatr przyniósł bryzę. Pomny tego, co się działo ostatnim razem, Bedwyn wziął łuk i podkradł się w tamtym kierunku "gotów zastrzelić każdego wilkołaka w okolicy". Jak się okazało, w krzakach lis dopadł zająca i zżerał go na miejscu. Zobaczywszy Bedwyna, położył uszy po sobie, podkulił kitę i wyszczerzył kły. Myśliwy strzelił doń i spudłował, ale od razu nałożył drugą strzałę. Zwierzę dało w długą, ale Bedwyn nie zdążył do niego strzelić...

Smród świeżej krwi uderzył w jego nozdrza i sprawił, że głód szarpnął jego trzewiami z siłą, jakiej nigdy wcześniej nie zaznał. W głowie Bedwyna zawirowało i człowiek, który do tej pory kontrolował ciało, został zepchnięty w najdalszą część mózgu przez zwierzęcy żywioł, z którego istnienia nie zdawał sobie sprawy. Bestia, potwór, ucieleśniona dzikość wyrwała się na wolność ze skowytem, który zwiastował narodziny nowego łowcy. Pancerz pękł pod naporem rozrastających się mięśni, pazury wyrżnęły się z palców, a twarz Bedwyna przekształciła w wilczy pysk. Klątwa Skelkin Wilczycy przeniosła się ze śladami pazurów na myśliwego z Timbervale.

Tymczasem w obozowisku ocknęła się Nalia. Obudził j jakiś pierwotny instynkt, biorący się z czasów, kiedy słabowici ludzie kryli się  jaskiniach przed bestiami zrodzonymi z nocy. Słysząc, że coś pędzi na nią z ciemności, chwyciła za swój wierny kostur i zerwała na równe nogi. Krzykiem obudziła Awera i zawołała Bedwyna. Nie wiedziała, że ten biegnie ku niej ile sił w łapach...

Z ciemności wystrzeliła masa futra, pazurów, mięśni i ostrych kłów, przemieszana z płytami pancerza i skórznią. Nalia wymierzyła cios w łeb stwora i wzięła potężny zamach. Ale światło ogniska było zwodnicze. Może zmyliły ją cienie, albo zwierzęca szybkość bestii, dość, że zamiast rozłupać czaszkę potwora, trafiła w naramiennik, pozostałość rozerwanej zbroi. Chwilę później szponiasta łapa zadała cios, który pozbawił ją zmysłów i prawie życia. Wilkołak cisnął Nalią jak szmaciana lalką, odrzucając czarodziejkę na bok.

Awer w tym czasie obudził się i wołając Bedwyna stanął w obronie przyjaciółki. Nie zważając uwag na oparzenia, chwycił płonące polano i grzmotnął nim przez grzbiet wilkołaka. Bestia odwróciła się, widząc w nim zagrożenie. Gdzieś w jej głowie Bedwyn wył i płakał, niezdolny powstrzymać zwierzęcia, w jakie się przemienił. Jak zwykle odważny i szlachetny do końca, Awer chwycił za broń i zaatakował. Pamiętał, że Skelkin po utracie przytomności obróciła się  człowieka i liczył, że tym razem uda się pokonać potwora. Jak najlepszy szermierz zadał cios mieczem, ale nadludzko zręczna bestia uniknęła pchnięcia i chwilę później na szlachcica spadł grad pazurów, kłów i nieludzko silnych ciosów...

Następny ranek był pochmurny i deszczowy. Bedwyn od razu wiedział, że stało się coś strasznego. Leżał w zagajniku i nie wiedział, jak do niego trafił. Bolało go całe ciało, twarz i dłonie pokrywała zaschnięta krew W ustach czuł metaliczny smak. Ruszył w kierunku miejsca, gdzie znajdowało się obozowisko i kiedy dotarł na skraj lasku, zobaczył dym bijący z dogasającego ogniska. Choć przeczuwał najgorsze jeszcze się łudził. Bałagan, porozrzucany dobytek i krew utwierdziły go w przeczuciu najgorszego. Gdy zobaczył rozwłóczone ciała, wiedział, że pozostało mu jedno...

Sięgnął po włócznię, którą Awer dostał w prezencie od Sigrid...

Zza ekranu Mistrza Gry
-  Nieoczekiwany obrót spraw ze śmiercią bohaterów. Co zadziwia mnie, gracze byli przekonani, że klątwa wilkołactwa przenosi się tylko przez ugryzienie. Cóż, wiara z ludowe mądrości czasami ma fatalne skutki.

- Rozpoczynając grę obiecywałem sobie, że będę prowadził w sposób obiektywny i bezstronny. Nie zawsze mi się to udawało, niekiedy musiałem stawać po stronie graczy, ale ma to związek z konstrukcją Swords&Wizardry Napiszę o tym przy okazji recenzji systemu.

- Powiem szczerze, nie byłem zbyt szczęśliwy takim zakończeniem, ale cóż... takie rzeczy się dzieją.

- Bardzo mocno dziękuję graczom, pomimo TPK, widzimy się niebawem :)