Only the good die young...

Jetmaniac w poście na swoim blogu powrócił do Oka Yrrhedesa oraz jego losów na polskim rynku RPG. Ubolewa, że pomimo szumnych zapowiedzi w Magii i Mieczu, grę wydano w zasadzie pokątnie, wsparto jednym scenariuszem, a z obiecywanych przygód, opisów światów, bestii nic nie wyszło. tytuł posta sugeruje mi, że Jetmaniac ma na myśli taką sytuację, w której Oko Yrrhedesa staje się polskim Das Schwarze Augen. A mogłoby być tak pięknie...

Przepraszam, jeśli wsadzam kij w mrowisko, ale naszła mnie ostatnia taka refleksja, że: "łeb ukręcany jest zawsze dobrym systemom, które mogłyby pokazać, co były warte, gdyby je wspierano, zamiast chłamu". Oko Yrrhedesa jest dla mnie ogromnie ważną grą, bowiem to od jej protoformy, czyli artykułu w Feniksie o którym pisałem kilka notek wcześniej, zaczęła się moja przygoda z RPG. Pomimo tego ogromnie przychylnego i sentymentalnego nastawienia, nie mogę się zgodzić z tezą, którą stawiam w imieniu Jetmaniaca.

Każda z gier RPG z czasem dewaluuje się pod dwoma względami. Pierwszym jest jej popularność: kiedy pojawia się na rynku, przyciąga uwagę, być może zaskakuje nowymi pomysłami, rozwiązaniami, odmiennym podejściem do tematu. Z czasem, kiedy się już "opatrzy", traci na popularności, zatrzymując przy sobie prawdziwych fanów, potem już tych szczególnie oddanych i na koniec "hardkorowców". Aby siedzieć w jednym temacie przez długi czas, trzeba się nim naprawdę fascynować i nadawać na podobnych falach. Odpływ zainteresowanych wiąże się też z drugim czynnikiem: coraz gorszą jakością dodatków. Każda gra ich ptrzebuje, inaczej traci na zainteresowaniu. O ile pierwsze dodatki zazwyczaj są ciekawe i przydatne (opisy "głównych" krain, bestiariusze, rozszerzenia dotyczące magii, cech charakterystycznych danej gry), o tyle te późniejsze stają się coraz bardziej udziwnione i wymuszone. Powiedzmy sobie szczerze, autorom kończą się pomysły, ich wizje mogą się "rozjeżdżać", a wtedy materiał traci na spójności. Kiedy gra zaczyna wkraczać w fazę utraty zainteresowania, pojawiają się coraz dziwniejsze wybryki, które mają w desperacki sposób przywrócić zainteresowanie jej zawartością. Zazwyczaj jest to gwóźdź do trumny, fani mówią o tym, jak projektanci zepsuli świetnego RPG-a i całe towarzystwo rusza na nowe pastwisko, "wkręcając się" w inny system. Przy starym pozostają najbardziej zatwardziali hardkorowcy, pielęgnujący jego tradycje i pamięć. Doskonałym przykładem takich gier mogą być AD&D 2 Edycja i Warhammer 2 Edycja.

Są takie gry, które w pamięci graczy zapisały się jako te, których żywot bezpardonowo przerwano, zamykając linię wydawniczą "w połowie zdania". Otacza je kult ideału, nimb tajemniczości i opinia, że gdyby pozwolono im trwać, rozwijać się i ewoluować, stałyby się ideałem na rynku RPG. Takie legendy krążą na przykład dookoła Dune RPG wydawnictwa Last Unicorn Games (grę wydrukowano i po kilku dniach wycofano ze sprzedaży). Miała świetnie oddawać realia prozy Herberta, pozwalać na nietypowe przygody, fantastyczne sesje itp. Przyznam się szczerze, widziałem tę grę, czytałem podręcznik, który był dostępny na serwisie scribd i nie zauważyłem w nim nic specjalnego. Gra jak wiele innych, zapewne nie zyskałaby takiej popularności, gdyby nie to, że skończyła się zanim zaczęła.

Z Okiem Yrrhedesa mogło być tak samo. podobnie z innymi grami, które miały się ukazywać, a zostały zamknięte. Ich szybka śmierć oszczędziła im potoku kiepskich dodatków, marnej jakości przygód i polityki wyciągania kasy, która jest przypadłością linii wydawniczych. Dlatego uważamy, że mogło być tak pięknie, a nie było. Bo gdyby przetrwały, narzekalibyśmy na nie, jak na dodatkowe dodatki do AD&D.