Uważajcie na numerki...

... czyli o tym, że prowadzenie fantasy i science-fiction to dwie różne rzeczy.

Wczoraj wieczorem udało mi się wrócić do mojej drużyny Travellerowej. W wyniku pewnych okoliczności bohaterowie weszli w posiadanie koordynatów skokowych i postanowili zbadać system, z którym utracono kontakt po upadku Protektoratu, a który mógł być ważny ze względu na swoją lokalizację. Tak zaczęły się kłopoty...

Skok na odległość trzech i pół roku świetlnego nie trwał długo, zrzut radiacji się powiódł. Dzielna załoga rozpoczęła badanie niezbyt skomplikowanego układu. Bladożółte słońce, trzy planety, zero pasów asteroidów czy skomplikowanych systemów podwójnych. Wydawać by się mogło, że nic złego stać się nie może.

Mam taką przypadłość, że potrafię się skupić na szczegółach, a zapomnieć o ogóle. Tak było w tym przypadku, kiedy dość drobiazgowo analizowałem i sprawdzałem, co by się stało ze światem podobnym do naszej Ziemi, gdyby na jakieś dziesięć, może piętnaście lat odciąć go od dostępu promieni słonecznych. Co by się działo z atmosferą, z planetą, ruchami tektonicznymi, jądrem planety. Jakie poczynania podjęliby ludzie, gdyby COŚ zaczęło przesłaniać słońce. To wszystko mam w głowie, ale zapomniałem o... rozmiarach układu. Kiedy gracze spytali mnie, jak daleko są od jego środka, rzuciłem, kompletnie bezmyślnie, 40 Jednostek Astronomicznych. To o jedną trzecią więcej, niż ile jest od naszego Słońca do Plutona. Niby nic strasznego, jak na skalę kosmiczną jest blisko, ale...

Po sesji coś mnie tknęło i zacząłem liczyć. Z napędem jaki jest na statku mojej drużyny, podróż od krańca układu do jego centrum zajęłaby 80 dni. Jednostka pokonuje 1 Jednostkę Astronomiczną w dwa dni. Kłopot w tym, że paliwa na pokładzie wystarczy na dwa tygodnie operacji. Wszystko widać, czarno na białym. Nie ma co się wić, kombinować czy ściemniać. Błąd i tyle, nie da się go pokryć gładkimi słówkami.

W fantasy taki numer przejdzie bez echa, w science-fiction już nie. Można się tłumaczyć magicznością świata, fluktuacjami planów, wpływem Mgieł Ravenloftu. Ostatecznie zrobić tajemniczą minę i rzucić zdawkowe: "To ciekawe, prawda? Wszystko niebawem się wyjaśni..." A potem gorączkowo wymyślać, jak zatuszować błąd. Wiem, co piszę, znam się na tym, dzięki takiemu zabiegowi moja kampania w Forgotten Realms wzbogaciła się o miasto małp i ichnią kamasutrę. Ale w przypadku Travellera czy każdego innego systemu, który choć trochę szanuje science na które powołuje się w nazwie, takie "dorabianie pi$zie uszu" już nie przejdzie.

Dlaczego o tym piszę?

Przyzwyczajony do systemów fantasy, gdzie nie zawsze trzeba przejmować się logiką, gdzie nigdy nie trzeba sprawdzić, czy pewne elementy pasują do siebie bardziej, niż pozornie, popełniłem spory błąd. Będę się tłumaczył przed drużyną, ale wyciągnąłem nauczkę. Prowadząc science-fiction, uważajcie na numerki. Przeliczajcie, analizujcie, sprawdzajcie. Bo główna część frajdy polega na tym, aby gra miała bardzo silne pozory naukowości i prawdopodobieństwa. W przeciwnym wypadku będziemy mieli "Gwiezdne Wojny".
Przyzwyczajenia i naleciałości wyniesione z prowadzenia lub grania w fantasyna nic się nie przydadzą, a wręcz mogą przeszkadzać.

Pomimo tego, że sesja była krótka, podobała mi się. Zwłaszcza, gdy gracze zdali sobie sprawę, jaki los spotkał naukowców na drugiej planecie, mieszkańców głównego świata. Był lekki element grozy. Choć do właściwego, dzielna załoga jeszcze nie dotarła...