[Actual play] Pathfinder - Kingmaker

Dwa tygodnie temu zamieniłem się miejscem przy stole z Jareckim i zaczęliśmy grać w prowadzoną przez niego Ścieżkę Przygodową (Adventure Path) Kingmaker. Ścieżka to nic innego jak kampania złożona z pięciu przygód, które prowadzą bohaterów od pierwszego, do około piętnastego poziomu. Jest to już piąty czy szósty z cykli, jakimi wspierany jest Pathfinder, ale narobił on trochę poruszenia wśród graczy.

Nie jest sekretem, że Paizo celuje w graczy starszych wiekiem. Świadczy o tym kilka rzeczy: stopień komplikacji reguł flagowe produktu firmy, Pathfinder RPG, autorzy którzy stanowią trzon dawnej ekipy TSR czy choćby sam świat Golarion, nawiązujący do ikonicznych osiągnięć wieloświata (A)D&D. Kingmaker był ukłonem w stronę takich graczy ze starszego pokolenia (świadomie unikam określenia grognardów), którzy pamiętają jeszcze czasy modułów, a nie przygód. Bo "Kingmaker" to sandbox, który daje graczom nieomal całkowicie wolną rękę. Głównym źródłem zabawy ma być odkrywanie kolejnych obszarów, rysowanie mapy i powiększanie znanego terytorium. Konwencja taka przypomina odrobinę gry komputerowe, a w szczególności Diablo: wyruszamy w dzicz, przepatrujemy okolicę, staramy się wyjść cało z opresji, które nas mogą spotkać lub ominąć, a potem wracamy do bazy, gdzie sprzedajemy zdobyte łupy, uzupełniamy zapasy i ruszamy w dalszą drogę.

Drużyna "B"
Breis, niziołek bard, o zbyt ciętym języku, mistrz broni improwizowanej - Witaszewski
Balfor, półork zwiadowca, któremu nie dane było osiąść w spokoju na własnym kawałku ziemi - Paweł
Borden, człowiek, kapłan Desny nad którym ciąży niepokojące przeznaczenie - Ja

Pierwsza sesja zeszła nam na tworzeniu postaci, omawianiu drużyny i informacjach wstępnych. Kampania rozgrywa się na północy Golarionu, w królestwie Brevoy. Jego granice są niespecjalnie zdefiniowane, a posiadający spora dowolność i swobodę burmistrzowie prowadzą własna politykę. I tak włodarz Restov wydaje glejty pozwalające na odkrywanie i badanie terenów, pod warunkiem, że będą one mapowane przez bohaterów, oraz że będą oni także tępić liczne niebezpieczeństwa: dzikie zwierzęta, potwory, bandytów. Nasza drużyna wyruszyła więc z miasta i udała się na południe, aby odszukać Faktorię Olega, która miała stanowić naszą bazę wypadową. Po kilkudniowej podroży dotarliśmy do ufortyfikowanych zabudowań. Nosiły ślady zniszczeń i po rozmowie z Olegiem oraz jego zoną, Swietlaną, okazało się, że są trapieni przez bandytów. Następnego dnia ich słowa znalazły potwierdzenie w pojawieniu się czterech drabów. Zbiry zachowywały się jakby były u siebie i pomiatając dwójką gospodarzy. Nasz drużyna ukryła się w zabudowaniach, tylko Breis przygrywał do kotleta. Zwiadowca szykował się do szarzy, ja przywołałem jadowitą żmiję i wypuściłem ja w trawę, aby ukąsiła któregoś ze zbirów. Na ten znak zaatakowaliśmy. Bandyci padli szybko, ale ich herszt, zaprawiony w bojach pogranicznik, stawiał opór. chciał się poddać, ale Balfor postanowił nie dawać mu pardonu i koniec końców, po pościgu, zasadzkach i zwrotach akcji, udało się i szefa bandytów  uciszyć na wieki.

Drugie spotkanie było już pełnokrwista eksploracją okolicy. Podsłuchawszy informację o zaginionym magu, którą wygadali żołnierze (ich oddział, przeznaczony do ochrony faktorii przybył kilka godzin po rozprawieniu się z bandziorami), ruszyliśmy w las. Wygląda to następująco: drużyna wyrusza w dzicz, która dla wygody graczy i Prowadzącego jest podzielona na heksy. Biorąc pod uwagę szybkość poruszania, odległości i teren, zbadanie jednego zajmuje od dwóch do trzech dni. I tak my zdołaliśmy odkryć pole przedziwnych rzodkiewek, które jak się okazało były przysmakiem koboldów. Otumanione jej działaniem, zaatakowały nas, ale prawie wszystkie poległy. Spotkaliśmy także grigi, niewielkie fae, pół kobiety pół świerszcze, które w zamian za portrety narysowane przez Breisa powiedziały nam o skarbie pod kamieniem. Wydobywszy go (pierścień, trochę monet, przegniły płaszcz), wróciliśmy do faktorii. Nastąpił dzień odpoczynku, prania i uzupełniania zapasów. Po zregenerowaniu sił wróciliśmy w ostępy. tutaj na podmokłych polach nastąpiło spotkanie (losowe :) ) z wilkołakiem. Pokonaliśmy go tylko dzikim fiksem, podpalając bestie, której nie imał się nasz oręż. Przy bandycie znaleźliśmy mapę do skarbu, który dzień później wydobyliśmy, znajdując księgę magiczną, różdżkę i kolejny pierścień. Następnie znowu wróciliśmy do faktorii Olega, gdzie zdeponowawszy złoto, postanowiliśmy uzupełnić zapasy i odwiedzić zielarza, który mieszka niedaleko. Człek ów, bez wątpienia lekko stuknięty, okazał się miły i pomocny obiecał zrobić dla nas za rozsądną cenę trochę magicznych napojów.

Na koniec drugiej sesji awansowaliśmy postacie.

Z punktu widzenia gracza
- pomysł z sanboksowym odkrywaniem kolejnych heksów jest jak najbardziej trafiony: daje możliwość realizacji krótkoterminowych celów, gracze, a przynajmniej ja, czuli że odnoszą sukcesy, coś robią, posuwają się do przodu.
- losowe spotkania nadają grze nieprzewidywalności. Podczas walki z wilkołakiem byłem gotów dać drapaka, ponieważ zdawało się, że nie mamy z nim szans. Jarecki chciał litościwie oszczędzić nam ewentualnego spotkania z rodziną trolli, które można wylosować, ale poprosiliśmy go, aby nas nie oszczędzał.
- Golarion podoba mi się, choć nadal tęsknię za Pathfinderem light :)
-ogromnie podobają mi się pojawiające się wątki poboczne: nagrody za bandytów, wyszukiwanie ziół, prośby NPC-ów, tajemnicze kulty itp. Świat zdaje się autentycznie żyć.