Kingmaker - Śmierć przyszła niespodziewanie

Wczoraj wieczorem miałem przyjemność uczestniczyć w czwartej sesji kampanii Kingmaker, w którą gramy u mojego dobrego przyjaciela Jareckiego. Ścieżkę przygód wydało wydawnictwo Paizo, kierując ją do graczy swego flagowego produktu (a mają jakiś inny), Pathfindera. Przygody zyskały sobie sympatię graczy i to nie tylko fanów tej mutacji Dungeons&Dragons, ale także starszym wiekiem, a to ze względu na otwartą formę sandboxa, nawiązującą do dawnego stylu gry, podobnie jak dzięi pomysłom i pewnym rzowiązaniom. Kto nie spróbował, nie wie ile radości daje przebycie jednego heksa na mapie i postawienie na nim literki e (explored). Naprawdę, świetnie się bawimy, dlatego nie mogłem się doczekać spotkania. Moja radość była tym większa, że poprzednie odwołane było z mojej winy, ponieważ obłożnie się rozchorowałem.

Nasza drużyna: halfliński minstrel Breys, pół-ork zwiadowca Belfor i moja postać kapłan-czarnoksiężnik Borden weszła na trzeci poziom doświadczenia, dzięki czemu poczuliśmy się pewniej zwłaszcza że ostatnio zamknęliśmy kilka ważnych i, trudnych jak się zdawało, wątków. Tym razem uznaliśmy, że czas położyć kres bandzie oprychów pod wodzą Staglorda. Wyposażeni w informacje, hasła i amulety rozpoznawcze, wyruszyliśmy na szlak. Postanowiliśmy przy okazji zbadać tereny, gdzie nas jeszcze nie było. Podczas pierwszej nocy test spotkań losowych (rzucanych przeze mnie) zaowocował Will-O-Wispem, który stanowił nie lada wyzwanie. Bestiariusz określa go jako istotę Challange Rating 6, czyli dwa razy więcej, niż nasz poziom. Walka była trudna, ale prawie daliśmy sobie radę, choć stwór uciekł przed nami na ostatnich punktach życia. Nasz Prowadzący raz się tylko wzburzył prewencyjnie, kiedy przekazałem różdżkę magicznych pocisków bardowi, mówiąc, że nas zatłucze, jeśli będziemy się ią wymieniać w rundzie.

Następny dzień nie był spokojniejszy. Podczas wędrówki przez matecznik, natknęliśmy się na agresywnego i głodnego niedźwiedzia grizzly, który bez chwili wahania nas zaatakował. wspomagany przeze mnie barda łowca Belfor stawił mu czoła, ale w drugiej rundzie walki ugodziły go trzy ataki zwierzęcia: krytyczny, ale nie potwierdzony atak łapą (normalne obrażenia), drugi atak łapą (normalne obrażenia) oraz krytyczne trafienie kłami. Belfor padł. W naszej drużynie obowiązuje zasada, że śmierć następuje po tym, jak postać otrzyma tyle obrażeń powyżej ilości HP, co wynosi jej Kondycja. W tym przypadku oznaczało to -16 punktów życia. Niedźwiedź zadał w jednej rundzie dokładnie tyle obrażeń, aby sprowadzić Belfora na te -16. Nie zdołałem go ocalić (attack of opportuninty zniweczył czar leczący). Ledwie umknęliśmy i dopiero kiedy niedźwiedź się najadł, pochowaliśmy resztki łowcy w lesie.

Niedźwiedź to istota o Challange Rating 3 więc powinniśmy dać sobie z nią radę. Ale tak się nie stało. Szok był o tyle spory, że jestem przyzwyczajony że postacie graczy raczej przezywają, są silniejsze od wrogów, mają moce leczące. Ale nie  tym przypadku. Brak mocy aby wskrzesić Belfora oznaczał, że jego śmierć była ostateczna.

Wczorajsza sesja była dla mnie niebywałym doświadczeniem. Nasz styl gry nie wymaga przeżywania emocji, płaczu, dramatów moralnych. Jest śmiechowy, dobrze się bawimy, postacie są niekiedy wręcz przerysowane. Ale te trzy ciosy niedźwiedzia pokazały, że śmierć czyha za każdym rogiem i drzewem. Nagle okazało się, że bohaterowie są ulepieni z takiej samej gliny, co inne istoty zamieszkujące ten świat. mogą pójść do lasu i już z niego nie wrócić.

Zdarza się często, że śmierć postaci jest tylko wyłączeniem jej z gry na pół godziny, bo towarzysze załatwią wskrzeszenie, pogadają z miejscowym magiem, klerykiem, wezmą quest za ożywienie kamrata. Nasza sytuacja jest inna, o takim wyjściu nie ma mowy. Podobnych sytuacji było już kilka. Podczas walk z gigantycznymi stonogami, druidem zaklętym w niedźwiedzia i kilku innych sytuacji byliśmy o trzy, dwa, niekiedy jeden krok od śmierci. Ale teraz granica została przekroczona bez odwrotu.

Ta scena otworzyła mi oczy na jeszcze jeden problem. Doprowadzenie postaci od pierwszego poziomu do dwudziestego wcale nie jest łatwe. Jeśli tak jak ja  Prowadzący nie pomaga, nie projektuje przygód tak, aby bohaterowie je przeszli, jeśli jest całkowicie obiektywny i nie ingeruje w kości, aby popchnąć fabułę do przodu, osiągnięcie wysokich poziomów wymaga myślenia, kombinowania i szczęścia. Nawet, jeśli Prowadzący jest wspaniałomyślny i zezwala na wprowadzenie nowej postaci na poziomie starej, a nie rozpoczynanie od poziomu pierwszego, jak to kiedyś bywało.

Śmierć przyszła nagle i nic nie było już takie jak przedtem...